Emancipatie Ik moet aan het aanrecht. Of het ze lukt is nog maar de vraag. Maar liefst anderhalf jaar lang word ik via de media er aan herinnerd dat mijn pantoffels niet meer worden klaargezet. Dat ik niet meer kan roepen om een kopje koffie. Het lui op de bank blijven liggen en al zappend langs alle televisiezenders te gaan is er niet meer bij. Nee, ik moet stofzuigen, afwassen, bedden opmaken. Ja ik moet eigenlijk alles doen, waar toch de vrouwen altijd voor waren. Of niet soms. Ik weet nog toen ik mijn vrouw leerde kennen, nu zo'n 36 jaar geleden, dat ik als man echt in de watten werd gelegd. Daar zorgde mijn schoonmoeder wel voor. Mijn vrouw woonde nog bij haar moeder thuis en vanuit het raam van de woonkamer keken ze een lange straat in en konden zo iedereen zien aankomen. Dat was pas prachtig. Als ik oververmoeid van mijn werk thuiskwam, kreeg mijn vrouw alvast een voorwaarschuwing van haar moeder, 'Let op Klaas komt er aan' Er werd dan onmiddellijk koffie gezet, het koektrom-meltje in gereedheid gebracht en het voetenbankje bij mijn stoel gezet. Dat waren nog eens tijden. Ik had bij mijn schoonmoeder moeten blijven wonen. Een schat van een vrouw, die wist wat een man nodig had. We woonden nog maar net op onszelf, of al mijn privileges verdwenen als sneeuw voor de zon. Nu wil ik hier niet beweren, dat ik onmiddellijk de stofzuiger ter hand nam, of de theedoek over m'n arm hing, maar voetenbankje en het direct krijgen van een kopje koffie was over. Daar moest ik wel even aan wennen. Dat was voor mij de eerste emancipatiegolf. En nu komt de tweede, maar die wordt van buitenaf opgedrongen. Een paar miljoen gulden heeft de overheid er voor over om de mannen in een huishoudelijke hoofdrol te krijgen. Een heuse campagne met tv-spotjes en nog ander reclamegedoe wordt er tegenaan gegooid. Het mag van alles kosten. Ik hoorde onze staatssecretaris van Emancipatie en Familiezaken zeggen dat ik ook de tijd moet nemen om er even met mijn vrouw over te praten. Het was echt schrikken toen ik hoorde dat wij mannen zijn achtergebleven bij al dat emancipatiegedoe. Maar ja, wat moet ik als de staatssecretaris het wil. Ik ben er met mijn vrouw dan ook voorzichtig over begonnen. 'Ben je wel tevreden over wat ik hier in huis allemaal doe?' Die verwijtende blik, vergeet ik niet gauw. Voor mij sprak die boekdelen. Ik sloop naar de kast, pakte de stofzuiger, ging daarna aan de was en boende de badkamervloer. 't Zweet staat nog op m'n rug. Wiens schuld? Die Haagse bemoeials natuurlijk. De ene campagne is nog niet voorbij of de volgende komt al weer. En helpen die overheidscampagnes? Geen moer.