Gemiste kansen Wij hebben inmiddels vijfentwintig afleveringen van het programma ‘De Mediator’ uitgezonden. In een behoorlijk aantal uitzendingen is het echt tot een mediation gekomen. Helaas is dat bij een aantal zaken niet gelukt. Jammer, maar vooral onbegrijpelijk. Als ik de diverse zaken die niet helemaal gelukt zijn nog even de revue laat passeren dan vind ik dat gemiste kansen. Gemiste kansen vooral voor de gemeentelijke overheid. Voor de duidelijkheid: wij maken het programma niet om ambtenaren voor schut te zetten. Al eerder schreef ik hier dat ik het op een nette wijze wil doen. Maar daar zijn wel twee partijen voor nodig. Ik heb er de pest in als ik merk dat ik bij gemeenten het bos wordt ingestuurd of men weken nodig heeft om een eenvoudige vraag te beantwoorden of dat men in alle arrogantie vindt dat er al voldoende over gesproken is. Ik zie dat als gemiste kansen voor de gemeentelijke overheid. Een overheid hoort met de burgers te communiceren. En dat in alle openheid. Een drogreden is voor mij wanneer wordt geroepen: ‘Wij gaan niet in op individuele zaken en wij beschermen de privacy van het individu.’ Terwijl juist het desbetreffende individu afstand van die privacy heeft gedaan. Bij ons heeft aangeklopt en in alle openheid voor de televisie het verhaal doet en het probleem schetst. Maar goed, het is ook wel eens anders gegaan. Peter Spek, woordvoerder van de gemeente Almere, ziet het programma als een kans. Deze Almeerse woordvoerder grijpt die kans terecht aan om het beleid van de gemeente uiteen te zetten. Ook als er fouten zijn gemaakt geeft Peter Spek dat ruiterlijk toe. Hij weet hoe je goed communiceert. Als het in mijn programma ging om een conflict met een bedrijf werd het probleem bijna altijd opgelost. Een uitzondering waren de klachten over de deeltaxi in Almere. Het bedrijf dat de taxiritten uitvoert, PZN, wilde onmiddellijk voor de camera. Maar het bedrijf zag af van deelname na wat ik zie als dreigementen of zelfs chantage van de zijde van de gemeente Almere. Overigens kreeg ik dit weekeinde nog een huilende oudere mevrouw aan de telefoon die weer veel te lang op de taxi moest wachten. Ik ben nog even langs gegaan bij mevrouw Vrendenbarg in het zorgcentrum De Archipel. Ik vroeg haar, ‘U heeft zeker nu toch wel een telefoontje van de gemeente gehad over het collectief vervoer.’ Nee dus, schandelijk gewoon. Het programma vergt ontzettend veel van de redactie en van mij. Veel tijd, energie en in sommige gevallen zijn er zelfs frustraties. Allemaal door falende communicatie! Neem de uitzending van afgelopen zaterdag. Onze hulp was ingeroepen door een invalide vrouw die in een taxibusje was gevallen doordat de chauffeur allerlei capriolen uithaalde. Het taxibedrijf – niet uit Almere- laat het volledig afweten en zegt eigenlijk dat de vrouw het maar verzint en geestelijk niet in orde is. Natuurlijk bel je dan, zoals ik, haar huisarts en die dokter geeft duidelijk aan dat de vrouw van boven prima in orde is. Dan de andere spelers in deze zaak. Natuurlijk belde ik het letselschadebureau, slachtofferhulp en uiteraard het taxibedrijf. Ik heb er van alles aangedaan om in contact te komen met de baas van het taxibedrijf. De eigenaar hield zich schuil en had kennelijk iedereen opdracht gegeven steeds maar weer te roepen dat hij in vergadering zat. Tot twee keer toe werd zelfs de hoorn op de haak gegooid. Een uitermate slechte beurt voor het taxibedrijf want nu komt er een rechtszaak. Voor het taxibedrijf is dit een gemiste kans. Onbegrijpelijk hoe dom daar met communicatie wordt omgegaan. Nadelig voor het bedrijf. Tegen de overheid en tegen bedrijven zou ik willen zeggen: ‘Een open communicatie is in het belang van de burger, in het belang van uw klant, maar juist ook in het belang van uw eigen organisatie.’